Ik ben dus echt totaal geen hondenmens. Doe mij maar een poes, cavia, konijn of paard, allemaal helemaal prima. Maar een hond ging altijd op de 1 of andere manier mijn pet te boven.
En ja, voor de oplettende lezer: ging.
Want wat is het geval? Ik zit (zoals zovelen) extra veel thuis sinds corona en dat gaat ook zeker zo blijven. Daardoor heb ik ook meer tijd en ruimte om lekker af en toe te wandelen op de hei hier vlak achter ons huis. En ik merkte dat ik daar toch wel heel veel energie van krijg. Hoe gezellig zou het zijn als ik dat dan samen met een hondenvriendje kon gaan doen? Ik ging het steeds meer voor me zien.
Na een hele tijd wikken en wegen (wel of geen puppy, hoeveel werk is dat eigenlijk, ik spreek de hondentaal helemaal niet, wat nu?) werd de knoop dan toch doorgehakt. Wij gaan voor een hond.
En we hebben er eentje gevonden, Sancho heet hij. Hij is al heel oud, een beetje kaal, met een soort houten poot en een gek loopje. Maar er werd ons verzekerd dat hij gezond is, dol op kinderen en heel lief. “Die kan ik wel hebben”, dacht ik.
Afgelopen zaterdag hebben we hem opgehaald uit de opvang. En heel eerlijk voelde het daar al niet helemaal goed. Het was heel vaag, best wel vies en de mensen waren weinig communicatief.
Maar goed, toch even met Sancho gewandeld, die vond het heel gezellig. En het ging tenslotte om de hond en die was ook een beetje zielig, dus hand over mijn hart en daar gingen we met hond weer naar huis. En hij is lief inderdaad en ook braaf, maar om nou te zeggen dat ie dolenthousiast tegen de kinderen is. De eerste avonden was hij als een gek aan het blaffen toen we naar bed gingen, dus ik weer een hoop stress om de overlast voor de buren. Allemaal niet relaxed, ik deed geen oog dicht. En hij stinkt ook nog eens als een malle uit zijn bek, echt ondraaglijk. Ik bleef er een beetje gemengde gevoelens over houden.
Maar ja, Sancho is er nu, dus we gaan ervoor. Vanwege alle twijfels zijn we gisteren eerst maar eens naar de dierenarts met hem gegaan. En wat blijkt? Sancho is eigenlijk veel gezonder dan ik dacht, hij heeft alleen een oorontsteking en is doof. Niet zo raar dus dat hij stinkt en nergens op reageert, we moeten gewoon een beetje anders met hem communiceren. Wat een opluchting om dat te horen, het voelde gelijk een stuk beter allemaal. En nu hij begint te wennen (en wij ook) en aan de antibiotica zit, knapt hij helemaal op en wordt hij gelukkig steeds gezelliger.
Ondanks de stroeve start was het toch een goede beslissing, dit hondje past bij ons. En het is zo fijn om te zien dat hij elke dag een beetje blijer wordt. Zijn staart begint steeds harder te zwaaien elke keer als hij ons ziet en dan gaat hij zijn blije oude mannetjes dansje doen. Dat is toch geweldig? We gaan er gewoon nog een mooie tijd van maken met z’n allen. Ik ben toch blij dat ik mijn gevoel over het zielige hondje gevolgd heb.